موقر و فربه باک مالِگِن در بالای پلکان هویدا شد، با ظرفی از کف صابون که بر رویش آینه‌ای و تیغی صلیبی افتاده بودند روی هم. پش سرش خواب‌جامه‌ی زردِ کمربند گشوده‌اش در نسیم ملایم صبحگاه تکان می‌خورد. طرف را فراز آورد و مناجات کرد: -به محراب خداوند اندر آیم. درنگی کرد، چشم به پلکان مارپیچ تاریک زیر پایش دوخت و درشت گویانه فراخواند: -بیا بالا، کینچ، بیا بالا، ای یسوعی بیمناک. موقرانه پیش آمد و بر توپ‌دان مدور جلوس کرد. رو به اطراف نمود و سه بار سنگین‌سرانه برج و دیار پیرامون و کوهستان بیدار را تقدیس کرد. آنگاه، روکنان به استیون ددالوس، خم شد به جانب او و صلیبی تند در هوا کشید، با غرغره‌ای در گلو و تکان دادن سرش. استیون ددالوس، بی حال و خواب آلود، دستانش را بر نره‌ی پلکان تکیه داد و با نگاهی سرد به چهره‌ی غرغرکنان لرزانی که او را تقدیس می‌کرد چشم دوخت، چهره‌ای با درازیِ اسب گون، و به موهای نتراشیده‌ی روشن‌اش، زیر و بلوطی کم رنگ. باک مالگن لحظه‎ای نگاهی به زیر آینه انداخت و بعد هوشمندانه روی ظرف را پوشاند.