دوران نخست زندگی با کنترل بدن، مهارت های چنگ زدن به اشیا شروع می شود و با کسب مهارت های جابجایی در محیط (مثلا چهاردست و پا رفتن) و مهارت های دستکاری اشیا (مانند پرتاب کردن و گرفتن توپ) ادامه می یابد. مهارت های اساسی در دوره کودکی پالایش شده و با یکدیگر ترکیب می شوند تا مهارت های حرکتی پیچیده تری را بوجود آورند. نوجوانان به کسب این مهارت های حرکتی ادامه می دهند و روز به روز بر کیفیت اجرای حرکت و توانایی سازگاری افراد با محیط و به عبارت دیگر قابلیت اجرای حرکت آن ها و رسیدن به اهداف محیطی مختلف افزوده می شود. همین طور که کودک رشد می نمایند ، ادراک او از جهان اطرافش عمیق تر شده و بر ظرفیت های ذهنی او افزوده می شود. همچنین با برقراری روابط جدید، مهارت های اجتماعی را می آموزد. در این میان عملکردهای حرکتی باید با این تغییرات منطبق شوند و در صورت لزوم تغییر کنند. مهارت های حرکتی در اواخر دوره نوجوانی و جوانی کامل می شوند. ورزشکاران نخبه نمونه های عالی از رشد مهارت های حرکتی هستند.