کتاب فصوص الحکم اثر ابن عربی به زبان عربی نوشته شده و سرشار از عبارات زیبا، عمیق و فلسفی است. یکی از بخش‌ های مشهور آن از فصّ آدمی است که درباره حکمت الهی مرتبط با حضرت آدم (ع) سخن می‌ گوید. در این بخش، ابن عربی درباره مفهوم “انسان کامل” و نقش او به عنوان خلیفة‌الله در زمین می‌ نویسد:

“فَإِنَّ اللهَ لَمَّا أَحَبَّ أَنْ يَرَى أَسْمَاءَهُ وَصِفَاتِهِ، وَإِنَّ شُهُودَهُ لَهَا فِي نَفْسِهِ مَا كَانَ لَهُ ذَلِكَ إِلَّا فِي مَرَايَا مِنْ جَوَاهِرِ الْعَالَمِ، فَخَلَقَ الْعَالَمَ عَلَى صُورَتِهِ.”

ترجمه:
زیرا خداوند هنگامی که دوست داشت اسماء و صفات خود را مشاهده کند، و اینکه این مشاهده در ذات خودش انجام شود، نمی‌ توانست این کار را جز در آیینه‌هایی از جواهر عالم انجام دهد. پس، جهان را بر صورت خویش آفرید.

این عبارت نشان‌ دهنده دیدگاه ابن عربی درباره تجلی خداوند در عالم و انسان به‌عنوان آیینه‌ای برای بازتاب اسماء و صفات الهی است. او در این متن به وحدت وجود و ارتباط عمیق بین خالق و مخلوق اشاره می‌ کند، که از مفاهیم کلیدی عرفان ابن عربی به شمار می‌ رود.